Rozdział 9

 <soundtrack>

Maj 2018

Mieć dwadzieścia dwa lata i być czterokrotnym mistrzem olimpijskim.

Żyć sobie beztrosko samemu, bez żadnego faceta, co jest równoznaczne z brakiem zobowiązań wobec drugiej połówki.

Być na studiach i otrzymywać co roku stypendium sportowe i naukowe.

Czy na tym polega życie idealne?

Jeśli tak, to moje takie jest.

***

Była piękna wiosna. Taka, o jakiej się marzy, kiedy czasem w maju pada śnieg. Słońce świeci, temperatura przewyższa 25 stopni, a ptaki, chyba już zmęczone zimą, która swoją drogą trwała do kwietnia, śpiewają coraz to nowe pieśni, brzmiące niczym arie operowe we francuskich operach.

Siedziała na ławce przed akademikiem, popijając czarną, mocną kawę, z której, dopiero co zaparzonej przez ekspedientkę pobliskiej kawiarni, ulatywała para. Konstancja przyłożyła nos do plastikowego kubka i powąchała czarną bez cukru. Uśmiechnęła się sama do siebie.

Życie studentki nie jest takie złe, jakby się mogło wydawać. O ile oczywiście dostajesz stypendia i, co jest z tym jednoznaczne, uczysz się.

Konstancja studiowała medycynę. Zabawne, czyż nie? Mistrzyni olimpijska na uniwersytecie medycznym. Ale cóż, ma się w życiu wiele pasji, poza tym nie wiadomo, co przyniesie jutro. Równie dobrze możemy nabawić się kontuzji, która raz na zawsze wyeliminuje nasze marzenia o sporcie. Możemy także przestać się rozwijać pod względem sportu i stanąć na pewnym szczeblu, którego już nie przekroczymy. I co dalej? Po AWF-ie zostaniemy nauczycielami wuefu? Jednego dnia mistrz olimpijski, drugiego nauczyciel? Chyba żaden ze sportowców nie chciałby tak skończyć.

Więc trzeba się rozwijać pod wieloma względami. Można robić studia zaoczne i jednocześnie trenować lub, tak jak Konstancja, ustawiać sobie treningi tak, aby nie kolidowały z wykładami i zaliczeniami.

Dla chcącego nic trudnego. Po prostu trzeba wprawić w ruch swoje kości i zacząć coś planować. Przez całe życie nie będziemy przecież zawodowymi sportowcami. Po przekroczeniu pewnej granicy wiekowej, musimy zejść ze sceny.

Tylko trzeba wiedzieć, kiedy jest najlepszy moment na dokonanie tego czynu.

Zaczęła się zastanawiać, co by było gdyby jej życie potoczyło się inaczej. Gdyby nigdy nie zaczęła trenować pływania, gdyby przykładowo trenowała koszykówkę.

Nie, sport zespołowy to coś nie dla niej.

Nawet na sztafetach dostaje załamania nerwowego jak znajoma z klubu przegra z przeciwniczką na swojej zmianie. Konsta zawsze płynie ostatnia. Tylko, że nie zawsze można nadrobić stratę. Czasem, jeśli przykładowo mamy opóźnienie 25 metrów, czyli jednej długości basenu, nie jest to możliwe, żeby wyprzedzić dziewczynę płynącą na pierwszej pozycji. No chyba, że zakładamy sytuację, że pływamy 2 czy nawet 3 razy szybciej od rywalki. Wtedy to jest możliwe.

Ale bez przesady proszę państwa, zazwyczaj poziom jest wyjątkowo wyrównany, szczególnie dziewcząt na ostatniej zmianie.

Była dziewiąta rano, miała więc jeszcze dwie godziny do wykładu. Stwierdziła, że nie powinna się obijać, więc najlepszym rozwiązaniem byłoby przejście się na spacer. Wróciła do akademika, aby odłożyć zbędne rzeczy i wolnym krokiem powędrowała w stronę parku.

Mimo że siedziała na krakowskiej ulicy myślami była daleko. A już na pewno nie w Krakowie. Zaczęła przypominać sobie wszystko, co w jej życiu się przytrafiło.

Po wyjeździe z Bełchatowa nie znalazła swojej miłości już nigdy. Zawsze była singielką i, zważając na jej liczne treningi i wyjazdy, nie przeszkadzało jej to. Kochała swoje życie takim, jakim było i nie zwracała uwagi na mało ważne rzeczy. Często odwiedzała tatę, który po rozwodzie z jej matką przeprowadził się do Katowic. Do matki jeździła dość rzadko, stwierdziła, że nie ma po co.

Przyjechała do Krakowa na studia, na jeden z najlepszych uniwersytetów medycznych w Polsce i na świecie.

Przyjechała tu studiować, nie balować, przez co znów odstawała od reszty.

Na szczęście znalazła sobie przyjaciółkę, na którą może liczyć o każdej porze dnia i nocy i której nie przeszkadza fakt, iż Konsta nie jest duszą towarzystwa.

Mogłoby się wydawać, że jej życie było w wprost idealne, a ona tak bardzo szczęśliwa.

Ale czy na pewno tak było?

***

Żył z dnia na dzień, z sekundy na sekundę, z tygodnia na tydzień. Miał wiele dziewczyn, ale spotykały się one z nim tylko po to, aby być głównym ośrodkiem zainteresowań. Został cenionym na świecie siatkarzem, którego znał każdy szanujący się kibic. Grał początkowo, po wyjeździe z Bełchatowa, w Warszawie, a potem po dłuższym namyśle przeprowadził się do Kędzierzyna i tam zaczął trenować.

Tak więc jego życie było pełne zmian.

Jedna jednak nie nastąpiła i prawdopodobnie nigdy nie nastąpi.

Mianowicie tęsknota i ból.

Wciąż żałował tego, co zrobił prawie pięć lat temu, podczas gdy ona pewnie już o wszystkim zapomniała. On jednak nie umiał zapomnieć, zapewne ze względu na to, że było to wszystko jego winą. I choć chciał przestać obarczać się tymi wspomnieniami, nie mógł przestać. Takie coś, siedzące w jego sercu czy też umyśle, co nie pozwalało wymazać tego z pamięci. Żył z tym, bo cóż innego mógł zrobić!, ale nie był już tym samym chłopakiem. Starał się uważać na słowa i czyny, starał się nie ranić, starał się być ideałem.

Jednak nie istnieje człowiek idealny.

Każdy ma dla siebie swój ideał, lecz nie jest możliwe być ideałem dla wszystkich.

Ulice błyszczały w blasku słońca. Była cudowna pogoda. Nie da się tego po prostu opisać.

Postanowił zrobić sobie tygodniowe wakacje i pojechać do tego fascynującego miasta.

Szedł w stronę Wawelu i zobaczył dziewczynę.

Kurde, masz zwidy, człowieku! - pomyślał.

Ale chwilę, czy to możliwe, żeby na świecie żyły dwie takie same osoby? Tak bardzo do siebie podobne? Ale to ona! Cholera jasna, przecież! Jak mógł jej nie rozpoznać!

Przeznaczenie?

W końcu, gdyby przeznaczenie nie istniało, to jakim cudem spotkaliby się po tylu latach?

Matko Święta!

***

Siedziała na ławce, rozmyślając dalej.

Wciąż pamiętała Maćka.

Pamiętała jego uśmiech, sposób w jaki trzymał ręce w kieszeni, jak mieszał się, kiedy zadano mu niezręczne pytanie, jak nie rozumiał co się do niego mówiło i robił wtedy dziwną minę, jak przedrzeźniał ją, jak się łaskotali, jak rozmawiali na dachu jej domu o wszystkim i o niczym i jak było im dobrze.

Ale pamiętała też jego ucieczkę.

To, że wciąż nie poznała powodu, dla którego Maciek ją zostawił i nie odezwał się do niej już nigdy.

-Kurde, Konsta, nie rozklejaj się – skarciła się w myślach. - Znowu!

Sięgnęła do torby, szukając chusteczki higienicznej.

-Proszę – usłyszała znany sobie głos. Podniosła głowę i nie wierzyła swoim oczom.
 - Pamiętasz mnie jeszcze?

_____________________________-

 :)))
Witajcie!
Wracam po dość długiej nieobecności z nowym rozdziałem.
Jak już pewnie wiecie, jest to przedostatni rozdział. Następny tj.10 będzie epilogiem.
Większość z Was twierdziła, że Maciek wróci do Bełchatowa i wszystko wytłumaczy  Konstancji. No i poniekąd miałyście rację.
Spotkali się znowu :)
Napiszcie, co myślicie i do zobaczenia niebawem.


PS. Basiu wszystkiego najlepszego! <3 :**