Rozdział 8

<soundtrack>

-Pieprzony tchórz. Głupek niesamowity. Debil do nieskończoności, typowy, stereotypowy facet bez cienia wstydu.

-Ale ja się tylko pytałem, czemu tak nagle się tu znalazłeś – popatrzył na niego Kamil, marszcząc brwi. Maciek nigdy nie sądził, że będzie się prosił o pomoc dawnego, szkolnego kolegę. Nie widzieli się od trzech lat, po tym jak Maciek wyjechał do Bełchatowa, a teraz mówi mu to, co leży mu na sercu. Czy to nie dziwne? - Opowiedz wszystko, ze szczegółami.

-Wszystko zaczęło się w sierpniu – Maciek zaczął swoją opowieść o Konstancji i wszystkim, co ich spotkało. - Szedłem sobie ulicą, idąc na spotkanie ze znajomymi. Myślałem sobie, że to będzie dobry dzień. Chłopcy nie przyszli. Byłem okropnie zły, ale cóż począć? Włóczyłem się bez celu po mieście. Był to zdecydowanie najcieplejszy dzień w ciągu całych wakacji. Założyłem słuchawki i słuchałem muzyki. Nagle ktoś mnie zastukał w ramię. Momentalnie się odwróciłem i zobaczyłem piękną blondynkę. Uznałem, że kiedyś już ją widziałem. Wiesz takie poczucie, że jest mi znana, ale nieznana. Rozumiesz? - Kamil przytaknął. - Zapytała gdzie jest pływalnia. Poszedłem z nią i jej pokazałem. Zaczęliśmy rozmawiać na temat najpierw pogody, potem na temat innych błahostek. Wtedy nasza rozmowa potoczyła się na inny tor – sport. Okazało się, że to ona pobiła rekord świata. Wiesz, która to nie? Konstancja Malinowska. W każdym razie ona jest pływaczką. Stąd ją właśnie poznałem. Kiedyś musiałem oglądać jakiś wywiad, w którym uczestniczyła czy coś w tym stylu. No więc, rozmawialiśmy o wszystkim, co nam ślina na język przyniosła i ani na chwilę nie zabrakło nam wspólnych tematów. Serio, pierwszy raz tak dobrze mi się rozmawiało z dziewczyną. Cały czas się śmialiśmy, aż przechodnie się na nas dziwnie patrzyli. Zachowywaliśmy się jak dawni znajomi, którzy nie wiedzieli się od lat. Ale my przecież dopiero wtedy się poznawaliśmy. Jak już dotarliśmy na basen, z trudem się pożegnaliśmy i każde z nas poszło w swoją stronę. Jak przyszedłem do domu, próbowałem robić wszystko, aby wymazać ją ze swojej pamięci. Problem w tym, że nie mogłem. Każda pojedyncza rzecz mi o niej przypominała. Wieczorem poszliśmy z rodzicami do sąsiadów. Okazało się, że to ona jest naszą sąsiadką! To naprawdę był dobry dzień.

-I co dalej? - spytał chłopak gdy Maciek zatrzymał się na chwilę.

-Potem było między nami z dnia na dzień coraz lepiej. Staliśmy się najbliższymi przyjaciółmi, a może nawet czymś więcej. Było mi naprawdę dobrze, wiesz?

-To dlaczego uciekłeś od tego co dobre i przyjechałeś tu, gdzie praktycznie niczego nie masz?

-W jakim sensie niczego?

-Popatrz. W Bełchatowie miałeś Konstancję, klub, znajomych. A co masz tutaj?

-No ciebie na przykład.

-A co z Konstancją? Co z klubem?

-Tutaj na pewno znajdę nowy klub, może nawet lepszy.

-Konstancję też tu znajdziesz? - Maciek zapatrzył się w kubek z herbatą, nic nie odpowiadając. - Pozwól, że się powtórzę. Czemu tutaj tak nagle przyjechałeś?

-Nie wiem... Może dlatego, że bałem się?

-Czego, do jasnej cholery się bałeś? Tego, że ktoś się w tobie zakochał? Że dziewczyna, która ci się podoba, mogła odwzajemnić to uczucie? Stary, ile ty masz lat?

-Jak tak mówisz, to wychodzę na debila.

-No bo się zachowałeś jak debil – powiedział Kamil i wstał od stołu.

-I co mam teraz zrobić?

-Nie wiem. Ale nie licz na to, że jak wrócisz to rzuci ci się na szyję. Prawdopodobnie już nie będzie chciała cię znać. Postaw się na jej miejscu. Miała ciebie, byłeś jej światem, a tu nagle ciebie nie ma i cholera wie, gdzie jesteś. Myślisz, że to dla niej łatwe?

-Na pewno już o mnie zapomniała.

-Chcesz to sprawdzić?

-Niby jak? - ożywił się Maciek.

-Jest coś takiego jak Twitter, wiesz? - spytał ironicznie Kamil. - Może Konsta ma konto?

-Coś tam kiedyś wspominała. Ale sprawdzić nie zaszkodzi.

-Poczekaj tu, pójdę po laptopa.

Kamil wyszedł z kuchni i poszedł do pokoju.

„Naprawdę jestem aż tak bojaźliwym człowiekiem? Zaprzepaściłem wszystko, co miałem na rzecz strachu? Tylko przed czym? Przed miłością?”.

-Jestem już – rzekł Kamil, odpalając laptopa. Maciek nie ruszał się z miejsca. - Halo, Ziemia do Maćka – pomachał mu ręką przed twarzą. - Stary, pobudka, otworzył mi się Twitter.

Kamil wszedł na Twittera, zalogował się i w górnym pasku „szukaj”, napisał „Konstancja Malinowska”. Znalazł jakieś 10 osób o takim nazwisku.

-Maciek, która to?

-Zobacz tutaj – pokazał palcem chłopak. - To ona.

Kamil kliknął w ikonkę ze zdjęciem owej dziewczyny. Otworzyła im się strona.

-Tak, to na 100% procent ona.

-Hmm, zobaczmy. 1 780 tweetów, 824 obserwowanych, 371 900 obserwujących. Nie jest źle.

Maciek spojrzał na Kamila z ukosa.

-Nie wiem, czy wiesz, ale nie tego szukamy.

-Dobra, dobra.

Przewinęli stronę trochę w dół i zaczęli czytać poszczególne wpisy. Nagle natrafili na jeden, dość ciekawy.

„Wiecie co boli najbardziej? Jednego dnia wierzysz, że kogoś masz, a drugiego nie wierzysz już w nic.”

Lub jeszcze jeden.

„Myślałam, że wiem prawdę. Jednak tato miał rację, mówiąc, że jestem naiwnym dzieckiem.”

Maciek nie wierzył w to, co widział. Wszystko było o nim.

-I co? Dalej myślisz, że o tobie zapomniała? Ostatnie dwa wpisy są z dzisiaj.

-O matko.

-o! Zobacz ten wpis.

„Boże Narodzenie to radosne, rodzinne święta. Z tym radosnym to się chyba nie zgodzę. #smutek”

Maciek popatrzył na kalendarz.

21.12.2013 rok.

Za trzy dni Wigilia. A on nie ma co ze sobą zrobić, nie ma gdzie pójść, nie ma nikogo, nie ma Konstancji.

A to ona była wszystkim.

Łatwiej jest powiedzieć „żegnaj”, trudniej to potem odkręcić.

„I bought a ticket on a plane
And by the time it landed you had gone again

I love you more than songs can say
But I can't keep running after yesterday

All we ever do is say goodbye

We say goodbye”

No właśnie, jak to teraz okręcić? Jak sprawić, że znów będzie dobrze?

***

<soundtrack>

Może to była moja wina? Może to przeze mnie przestraszył się i uciekł? Byłam zbyt nachalna? A może tak miało być? W końcu nic nie dzieje się przez przypadek.

„How the hell did we wind up like this
And why weren't we able
To see the signs that we missed
And try to turn the tables.”

Jedno jest pewne.

Życie toczy się dalej. 

_______________________

Niespodzianka!

Dodałam wcześniej niż się spodziewaliście?

Aż dwa soundtracki! Matko! Szaleję!

A tak na serio to co myślicie o tym rozdziale?

Co nie co się wyjaśniło?

Zauważyłam, że zazwyczaj kończę opowiadania przy mniej więcej 3 tys wyświetleń. Ciekawe ile będzie na epilogu xD

Rozdział 9 już powoli się pisze, ale nie wiem kiedy go dodam. Nad epilogiem trochę posiedzę, bo mam straszną ochotę zrobić go na więcej niż 2 strony. Ale co wyjdzie, to wyjdzie! 

Pozdrawiam :*