Rozdział 7

<soundtrack>

Grudzień 2013

-Marlena, nawet nie wiesz, jak bardzo mi ciebie brakuje. I może chciałam, abyśmy skończyły naszą znajomość i ta wyprowadzka miała nam w tym pomóc, ale... Jestem już tutaj, do jasnej cholery, od czterech miesięcy i żadna z grupek mnie nie akceptuje. Każdy należy już do jakiejś społeczności, każdy ma zagrzane miejsce przy ławce, każdy ma już kogoś. A ja? Wyrzutek do potęgi entej. Nikt mnie tu nie szanuje, nikogo nie obchodzi kim jestem. Nie masz najmodniejszych ciuchów? Nie ubierasz dwunastocentymetrowych szpilek i nie nakładasz na siebie pięciu kilogramów tapety? Jesteś nikim! Szarasem i tyle. I możesz być nawet mistrzem olimpijskim, możesz jeździć na Mistrzostwa Europy, ale dalej jesteś nikim. Dlaczego? Bo wolisz odpocząć niż upijać się na imprezach, bo wolisz wieczorem pobiegać w ciszy i spokoju zamiast szaleć na zakupach wydając fortunę! - przerwała na chwilę, aby wziąć oddech. Pierwszy raz tak zaczęła się wyżalać przez wiadomości, które później przekazywane zostały do Marleny. - I gdyby tego było mało, to jeszcze jedyna osoba, którą tutaj polubiłam, wyjechała do innego klubu. Akurat teraz. Na święta. Fantastycznie, czyż nie?? Maciek był jedyną osobą trzymającą mnie na powierzchni tej Ziemi, kiedy dowiedziałam się, że masz marne szanse na wybudzenie się. Był jedyną osobą, która pomagała mi w ciężkich chwilach. Był jedyną osobą, z którą mogłam się pośmiać, popłakać i wiedzieć, że wszystko to zostanie między nami. Był jedynym chłopakiem na tej planecie, na którym mi kiedykolwiek zależało. Ale wiesz co? Sprawiedliwości w życiu nie ma. Ewentualnie w słowniku języka polskiego pod literą „s”. W prawdziwym życiu o sprawiedliwości można jedynie pomarzyć. Wiesz, dokąd pojechał Maciek? Zgadnij! Do Warszawy. Rozumiesz? Do Warszawy. A skąd ja przyjechałam tutaj? Z Warszawy! W chwilach jak ta, kiedy dowiedziałam się, że Maciek wyprowadza się do mojego rodzinnego miasta, jedyne czego chcę to zrzucić się z mostu. Wiem, że tego bym nigdy nie zrobiła. Zbytnio cenię sobie to gówno zwane życiem, ale to trudne... Trudne. Po prostu w cholerę trudne!!

Wyłączyła na sekundę dyktafon i podeszła do komody. Wyciągnęła chusteczki higieniczne i otarła łzy.

-Wiesz co jeszcze boli? Jeśli już cię szanują nauczyciele wuefu, to tylko jeśli umiesz grać w kosza lub siatkę. Inne dyscypliny są niczego nie warte, gdyby użyć ich rozumowania. Nie umiesz zrobić wsadu, bo jesteś na to przykładowo za niska? Pała. Nie umiesz doskoczyć do bloku? Pała! A kiedy zapytasz się już lekko podirytowana, czy nauczyciel z łaski swojej wybrałby na dzisiejsze zajęcia inny sport niż te dwa, to wiesz co?? Naganne zachowanie, wpisane do dziennika za podważanie decyzji nauczyciela. Nosz do diaska! Wszystko najzwyczajniej w świecie boli. W środku. Nie wiem, czy to jest tęsknota za tobą, czy może za Maćkiem czy może chęć zmienienia świata na lepsze. Może to po prostu taki okres, krótki odstęp czasowy, w którym jest tak masakrycznie trudno? Może to wszystko zniknie ze wschodem słońce?

-Gdybyś tu była z pewnością coś byś zaradziła. Miałybyśmy przede wszystkim siebie. A wiesz co teraz tylko mam? Nadzieję. I wiesz? Głupia jestem, że ją mam.

Odłożyła małe pudełeczko na stolik i pobiegła do pokoju. Wtuliła się do poduszki i zaszlochała.

-Dlaczego tak musi się dziać?

Po chwili zasnęła, kołysana słowami „Głupia jestem, że ją mam”

Dlaczego Maciek tak nagle uciekł? Akurat wtedy kiedy zaczęło się między nimi układać? Przecież było po nim widać, że zależało mu na niej. Lecz gdyby tak było naprawdę nie wyjechałby bez głupiego powiedzenia „Do zobaczenia!”. Może nie chce, aby się kiedykolwiek jeszcze spotkali? I teraz nasuwa się pytanie: dlaczego?

Czemu akurat wtedy, kiedy Konstancja poznała osobę, z którą mogła być sobą, musi się wszystko kończyć?

Ponieważ życie nie jest filmem. A jak już to bliżej mu do koszmaru. Jest zmorą, z którą chcąc nie chcąc musimy się zmierzyć. Ale co za to dostaniemy? Nic. Kompletnie nic.

Czasami wydaje nam się, że życie jest piękne, przeżywamy wtedy cudowne chwile, fascynujące podróże, poznajemy nowych, fantastycznych ludzi, osiągamy swoje cele, spełniamy marzenia. Ale to jest tylko mgiełka.

Wyobraźmy sobie, że życie jest człowiekiem, który jest ma szarą karnację. Od czasu do czasu zakłada kolorowe kreacje i wtedy widzimy tylko jego ubranie. Ale czy on przestał być szary?

Kiedy ktoś nas zrani, coś pójdzie nie po naszej myśli, kiedy wszystko jest tak, jak być nie powinno, wtedy właśnie widzimy jak zdejmuje szaty i znów staje się szary.

_____________________________________

No i jestem!

Mało Maćka, więcej Konsty. Tak wyszło. Jak coś to przepraszam ;)

Dodałam w przedostatni dzień maja, możecie być dumni. Ale to dlatego, że tak czy owak nie będę miała czasu, aby go dodać w Dzień Dziecka ;)

A że niezbyt lubię ustawiać automatycznej publikacji, bo zawsze wolę dodać coś od siebie na daną chwilę, ten rozdział ukazał się dzisiaj :)

Doszłam do wniosku, że zakończę to opowiadanie na 10-tym rozdziale, czyli jeszcze przed końcem czerwca (mam nadzieję). 

Mam już w głowie plan na następne rozdziały, więc nie jest źle ;)

+Mam jeszcze pomysł na kolejne opowiadanie. Będzie ono hm... niestandardowe. Ale chyba jestem zbyt przewidywalna, więc nie zrobi to na was zbyt dużego wrażenia xD 

Jakiś długi wyszedł dziś ten komentarz odautorski. 

Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko temu. :)

Pozdrawiam i zapraszam na wyjaśnienie sprawy z "ucieczką" Maćka w przyszłym tygodniu.

:)

Edit: Zmieniłam trochę nagłówek, bo razem z nowym pomysłem musiałam. Plus zmieniłam też piosenkę przewodnią. Mam nadzieję, że się podoba.
Pozdrawiam :*