Rozdział 6

-Hm... To genialny pomysł! - Konsta nie wierzyła, że wymyśliła to jej mama.

-Więc zróbmy tak. Pójdziesz teraz na spacer, pomyślisz, co powiesz, a potem wrócisz i to nagrasz, ok? - Konstancja przytuliła się do swojej mamy.

-Mogłabyś być taka zawsze – uśmiechnęła się.

-Wiem, wiem. Ale jak już nagrasz wiadomość to będziesz musiała sprzątnąć cały dom – wyszczerzyła się.

-Wiedziałam, że jest jakiś haczyk! - wykrzyknęła Konsta. - Zawsze jest jakiś haczyk.

-Taka już jestem.

-Czyli wspaniała. Wiesz, że cię kocham, prawda?

-Wiem, dziecko, wiem - matka i córka przytuliły się do siebie.

-Dobra, idę. Do zobaczenia.

Konstancja wyszła z domu.

Rześkie powietrze uderzyło ją w twarz, gdy odwróciła się po zamknięciu drzwi.

Tak, to jest to, powietrze po deszczu... Kto nie kocha takiej atmosfery?

-Hej! Kostka! Gdzie idziesz? - usłyszała gdzieś wysoko nad sobą.

-Na spacer. Idziesz ze mną?

-Jasne, poczekaj sekundkę.

Po chwili Maciek pojawił się obok Konsty. Szli w ciszy, którą przerywały tylko ćwierkoty ptaków i deszczowe uderzenia pozostałych w rynnach kropel o parapety domów. Było cudownie, a chmury zaczęły powoli ustępować miejsca promykom słońca. Piękna pogoda zaczęła stawać się faktem. Nawet deszczowy humor Konstancji zaczął powoli przeradzać się w optymistyczną jego wersję. Czy to nie zabawne jak bardzo pogoda na nas wpływa?

-Wiesz co? - zaczęła Konsta. - Moja mam wpadła na pewien pomysł.

-Dotyczący czego?

-Marleny.

-Na czym polega? - dopytywał się chłopak.

-No więc moja mama wymyśliła, że nagram wiadomość. Wiesz, taką krótką, kilkuminutową. A następnie wyślę ją pocztą do mamy Marleny, a ta odtworzy to Marlenie. Raz dziennie będę nagrywała owe wiadomości i wtedy może będzie jakaś minimalna szansa, że Marlka się obudzi.

-Marlka?

-Zdrobnienie – Konstancja uśmiechnęła się na to miłe wspomnienie. - Co o tym sądzisz?

-Myślę, że to jest świetny pomysł!

-To dlaczego masz taką kwaśną minę?

-Bo się wystraszyłem.

-Czego?

-Że będziesz chciała wrócić do Warszawy.

-Spokojnie, nie ma tego w moich planach – Konsta uśmiechnęła się. - A co tęskniłbyś za mną?

-Nawet nie wiesz jak mocno – chłopak dopiero po chwili zdał sobie sprawę z gafy, którą popełnił. Dziewczyna jednak zaśmiała się lekko i stając w miejscu powiedziała.

-Ja za tobą też bym się stęskniła – Konsta podeszła do Maćka i przytuliła go. Pierwszy i miejmy nadzieję nie ostatni raz. Chłopak, mimo że zaskoczony zaistniałą sytuacją, odwzajemnił uścisk i trwali w takim geście przez kilkanaście sekund. Nagle Maciek poczuł coś zimnego na swoim ramieniu.

-Hej, Kostka, ty płaczesz? - dziewczyna otarła łzę spływającą jej po policzku.

-Nie, skądże.

-Co się stało?

-No bo, wyobraziłam sobie, co by było, gdybym została w Warszawie i się tu nie wprowadziła. I tak mi się przykro jakoś zrobiło.

-Nie poznalibyśmy się.

-To smutne.

-Chodź mała pod wierzbę, bo zaczyna padać – zmienił temat Maciek.

-Mała? Mam metr siedemdziesiąt dziewięć i dziewięć milimetrów wielkoludzie!

-A ja tylko jakieś dwadzieścia centymetrów więcej – wyszczerzył się chłopak.

-Ale to się nie liczy.

-A czemuż to nie?

-Bo ty jesteś siatkarzem, więc musisz być wyrośnięty.

-Ja ci dam wyrośnięty, ty jędzo mała! - zaśmiał się chłopak i takim oto sposobem dwójka nastolatków przemieniła się w przedszkolaki, biegające pod deszczem i śmiejąc się non stop.

„Co ja bym bez niego zrobiła w Warszawie?!” - pomyślała Konsta.

Tydzień później. Szósty września.

No pięknie. Ogromne gratulacje dla mamy Konsty za przenoszenie swojego dziecka z jednej szkoły do drugiej w klasie maturalnej. Proszę państwa, powitajmy ją gromkimi brawami! Mistrzyni logiki!

Konstancja prychnęła niezadowolona.

Dni dłużyły się niemiłosiernie. Dzień za dniem, godzina za godziną, tydzień za tygodniem.
Pogoda wcale a wcale się nie poprawiła.

Podobnie jak humor Konsty.

Codziennie nagrywała wiadomości dla Marleny, ale nie miała pewności, czy mama Marleny je naprawdę odsłuchała.

-Konsta!?

-Tak?

-Czas nagrać kolejną wiadomość!

-Idę! Pędzę niczym spłoszona sarna po łące*.

Zeszła do krzyczącej z dołu matki.

-Gotowa?


* epitet zapożyczony od Basi, pozdro przyszła siostro siostry Wojtka :)

_________________________________

Nie bić!

Wiem, że to jest okropne niedopracowane i niesprawdzone. I w ogóle beznadziejne, ale wybaczcie, tak troszkę nie miałam czasu. 

A teraz tłumaczę czemu nie miałąm czasu.

Jutro (tj.15.05) wyjeżdżam na Zieloną szkołę, więc wiecie, pakowanie się i te sprawy pluus jeszcze cały weekend przeleżany w łóżku z powodu choroby -,-

tak więc wyjeżdżam do Włoch i nie będę miała jak tam publikować. Najwcześniej więc możecie się spodziewać nowego rozdziału pod koniec maja lub na początku czerwca (może wam zrobię niespodziankę na dzień dziecka hehe xD )

Tak więc, do zobaczenia i  miłych dni w szkole (heheh) :)

pozdrawiam