Rozdział 5

 <soundtrack>

Nie raz przekonujemy się na własnej skórze, że mimo że dla nas kończy się pewien etap, Ziemia nie przestaje się kręcić, wszystko dla innych jest tak, jak było wcześniej. A my wtedy przeżywamy prawdopodobnie jedne z najgorszych chwil swojego życia. Na dobrą sprawę, są to nasze przyziemne problemy, którymi się nie powinniśmy przejmować. Jednak dla nas jest to wewnętrzne trzęsienie Ziemi, tsunami niszczące wszystko i wszystkich, nasze plany, marzenia, sny. Wyolbrzymiamy swoje problemy i mamy tego świadomość, lecz nie potrafimy się cieszyć tym, co się dzieje dobrego blisko nas. Zauważamy tylko negatywne cechy, ciemną stronę medalu. Jedyne, czego wtedy słuchamy to jak na złość, dołujące piosenki, podsumowujące wszystkie przykre rzeczy, które zdarzyły się w naszym życiu.

Najsmutniejsze jest to, kiedy starsza osoba mówi, że młodzi nie mają powodu do płaczu. Guzik prawda. Każdy z nas ma problem, powód nawet do płaczu, do smutku. Każdy. Nieważne czy ma 9 lat czy 90. Każdy ma prawo do uczuć. Każdy ma prawo dołować się.

Tylko, żeby to nie zaszło zbyt daleko.

**

Konstancja przypomniała sobie, jak w podstawówce poznała chłopaka, w którym się zauroczyła. Poprosił ją o chodzenie, ona się zgodziła. Jednak nie wiedziała, komu ufać. Swojej przyjaciółce, która mówiła, że był to zakład, czy kolegom, którzy temu zaprzeczali. Pamięta, jak wszyscy starsi koledzy i koleżanki z klubu, śmiali się z niej „taka młoda, a już ma taaakie problemy! Dziewczyno ty się lepiej zajmij pływaniem, na chłopaków przyjdzie czas”. Było jej okropnie przykro. Napisała o tym koledze w wiadomości na fejsbuku. On jako jedyny ją wysłuchał i odpisał :

„Nie ważne, ile masz lat, kim jesteś,

każdy problem jest równie ważny.

Ja na Twoim miejscu też bym się załamał.”

Poprawił jej tym humor. Zostali potem bliskimi przyjaciółmi.

Niestety ze względu na jego dziewczynę (obecnie narzeczoną) ich kontakty się zerwały.

A szkoda.

Teraz miałby komu napisać, co czuje.

No, ale ma Maćka, prawda?

Tylko, że z Maćkiem jest inaczej.

Maciek to dla niej ktoś bliższy niż najbliższy przyjaciel. Chyba wpadła po uszy. Albo nawet jeszcze głębiej. Poza tym nauczyła się, że wszystkie problemy podawała na tacy Marlenie, a teraz, gdy Marleny nie ma...została sama.

Czyżby?

**

Rozmawiali na dachu jej domu, próbował ją pocieszać, próbował robić wszystko. Czasem po prostu łatwiej by było, gdyby to on zaczął rozmowę. Poprosił, aby mu wytłumaczyła pewne rzeczy, opowiedziała coś o sobie. Ale nie to, co wie o niej każdy. Coś o czym wiedziałby tylko on i ona. I nikt więcej. Byłoby tak romantycznie! Tak cudownie!

Jednak nigdy w życiu nie jest tak, jakbyśmy tego chcieli. A kiedy coś się układa po naszej myśli zawsze znajdzie się coś lub ktoś, co nam zawali cały spokój.

Bo nasz los to jeden wielki karciany domek.

Układamy go, staramy się, aby nic go nie zburzyło, ale wtedy powiewa lekki wietrzyk, który burzy nam budowlę.

I tak właśnie jest zawsze.

Chciał być kimś bliskim dla Konstancji. Kimś na tyle bliskim, aby mogła mu powierzyć wszystkie sekrety.

Chciał, aby było tak jak w przedszkolu, kiedy miał najlepsza przyjaciółkę.

Wszyscy rodzice, a także ich znajomi, orzekli, że Maciek i owa dziewczyna będą parą po wieki wieków. Chodzili razem na trzepak, łupali słonecznik, grali w piłkę, aż pewnego dnia poszli do lasu, który znajdował się zaraz obok jej domu. Ona wtedy wyjawiła mu tajemnicę. Tylko ta dwójka rozrabiaków o nim wiedziała. Jednak kontakty się urywają zawsze. Już nie chodzą razem pod płaczącą wierzbę, nie rozmawiają. Teraz w ogóle się nie znają. Niby tam dodali się do znajomych na fejsbuku, ale żadne z nich nie napisze zwykłego, głupiego „hej! Jak Ci się powodzi w życiu”.

Smutne i prawdziwe zarazem.

**

Pogoda odzwierciedlała uczucia obojgu. Nie mieli ochoty nawet odezwać się do siebie.

Czasem tak jest.

Najbardziej chcesz się komuś wyżalić, ale po prostu masz jakąś wewnętrzną blokadę, którą mimo że chcesz zwalczyć, nie możesz pokonać. I możesz robić wszystko, ale nic nie pomoże.

Tylko co to oznacza?

Brak zaufania? Z pewnością nie.

Więc co?

Konstancja popatrzyła na strużki wody, spływające po oknie w jej pokoju. Szyba powoli zaczęła parować.

Dziewczyna nie wiedziała co robić.

Z jednej strony chciała urwać kontakt z Marleną. Nie czuła już do niej tego typu przyjaźni. Już kiedyś miała przyjaciółkę i rozdzieliła ich odległość. Tym razem było tak samo. Jednak tak trudno zostawić wszystko, na co pracowały przez te kilka lat.

Z drugiej strony. Jest to pewna strata osoby bliskiej. Niby wyjdzie z tego, ale lekarze się nie znają! A przede wszystkim nie znają Marleny! Ona jest krucha jak lód. Nie jest nawet lodową skałą. Zwykłym odłamkiem lodu od drinka. To wszystko.

W oku Konsty znów zakręciła się łza. Łza bezsilności.

No bo co ona może zrobić?

Pojechać sobie teraz do Warszawy?

**

Siedział na łóżku, czytając książkę. Litery rozmazywały mu się przed oczami. Nie mógł się skupić na lekturze, bo przeszkadzał mu w tym deszcz uderzający o szybę, tak jakby pukał, tak jakby chciał, żeby go wpuszczono.

Maciek opuścił głowę.

Nagle przeniósł się do pięknej krainy, której nazwy nie zna nikt.

Zobaczył łąki, stawy, źródła czystej wody, drzewa dające przyjemny chłód w upalne lato...

I zobaczył ją...

**

Postanowiła wyjść na dwór, aby się przewietrzyć.

Deszcz powoli zaczął ustępować słońcu.

Ubrała kurtkę przeciwdeszczową na wszelki wypadek (jak to mówiła jej babcia – przezorny zawsze ubezpieczony) oraz buty.

Wychodząc zaszła jeszcze do kuchni, wzięła jabłko i była gotowa do drogi.

Zatrzymały ją kroki na schodach.

-Konstancja! - usłyszała swoje imię. - Poczekaj chwilę!

Jej matka powoli schodziła na dół.

Nie ma się czemu dziwić, skoro ubrała dwunastocentymetrowe szpilki.

-Konstancja!

-Tak?

Stanęły naprzeciwko siebie.

-Mam dla ciebie pewną propozycję.

Konstancja prychnęła z niezadowoleniem.

„Propozycje” jej mamy zazwyczaj odnosiły się do sprzątania i tego typu spraw.

-Dotyczy ona Marleny – dziewczyna podniosła się na te słowa. 

___________________________________

Hej!

Rozdział odrobinę dłuższy niż poprzedni, ale chyba nie stać mnie na dłuugie rozdziały, pełne opisów jak w " W Pustyni i w Puszczy" . :)

Tak więc rozdziały będą na około dwie strony w wordzie. 

Pełno filozoficznych pytań i rozmyślań? Tylko u mnie! 

A tak na serio, to ten rozdział mniej więcej utożsamił się z moją obecną sytuacją wewnętrzną.

Stąd tyle "przemyśleń filozoficznych" na początku.

Chyba założę bloga z moimi przemyśleniami, hmm... :)

Pozdrawiam i zapraszam na nowy rozdział niebawem :)

EDYCJA:  Heh, dopiero teraz zrozumiałam, że przypisałam Konstancji swoje cechy (niektóre z nich) i swoje największe marzenie. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że zrobiłam to nieświadomie. Po prostu naszła mnie wena i zaczęłam pisać prolog, nie wiedząc, że opisuję to, co chciałabym kiedyś przeżyć... Heh, takie moje szczeniackie marzenia... :)
Pozdrawiam