Rozdział 4

 <soundtrack>

Jechała w odorze potu, papierosów połączonych z silnym zapachem mocnego alkoholu. Nienawidziła komunikacji miejskiej. Wszyscy pchają się, nie wiadomo po co, przecież kierowca tak czy owak poczekałby na nich. Rozpychają się łokciami, tylko po to, aby posiedzieć przez te kilka minut. Konstancja tylko czekała na to, aby kierowca zatrzymał się i wpuścił choć odrobinę powietrza do tego dusznego pojazdu. Po kilkunastu minutach Konstancja wysiadła z zatłoczonego autobusu i odetchnęła świeżym powietrzem. No, nie takim świeżym. Bełchatów jest jednym z miast, gdzie powietrze jest najbardziej zanieczyszczone. Jednakże nawet w tym mieście jest lepiej niż w autobusie.

Dotarła na miejsce. Nie wiedziała, czym się tak stresuje. Przecież to tylko trening. Normalny, zwykły trening. Nic nadzwyczajnego.

Poczuła chlor. Jedni uważają, że chlor śmierdzi, inni, że jest niezdrowo go wąchać. Dla Konstancji był to jednak przepiękny zapach równy zapachowi perfum owocowych. Rzuciła torbę i zaczęła przebierać buty. Wspominała swój dawny klub. Był pozytywnie nienormalny, co wytłumaczyła sobie radioaktywną wodą. Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Już chyba zawsze będzie dobrze wspominać Warszawę i swój klub.

Weszła do szatni, przebrała się w swój strój treningowy, okularki  i czepek.
Wyszła na basen. Zobaczyła kilka osób rozciągających się przy słupkach oraz trenera dyskutującego z jednym z zawodników. Podeszła do nich.
-Cześć – powiedziała nieśmiało.
-Cześć – odpowiedzieli wszyscy. - Ty jesteś ta od rekordu?
-Tak, to ja miło poznać – uśmiechnęła się. - Wolę jednak jak mówi się do mnie Konstancja lub Konsta.
-Jasne mój błąd – uśmiechnęła się krzywo dziewczyna obok. - Po prostu to niesamowite spotkać kogoś takiego jak ty.
-Dobrze, że mnie nie znasz bliżej, bo byś się przejechała na stwierdzeniu, że jestem „idealna”.
-Dobrze, moi drodzy, widzę, że już się poznaliście. Wejdźcie do wody. Na rozgrzewkę przepłyniecie sobie 2 razy 200. Pierwszą dwusetkę kraulem, drugą zmiennym. No już, do roboty – zarządził trener.

**

Wieczór zbliżał się nieubłaganie. Minęło już kilkanaście dni od wyprowadzki z Warszawy, a Konsta nie zadzwoniła ani razu do Marleny. Poczuła lekkie wyrzuty sumienia. Poniekąd są przyjaciółkami. Powinna była zadzwonić już pierwszego dnia po przyjeździe. Jednak nie zrobiła tego.

Tylko dlaczego?

Może chciała zakończyć ich przyjaźń właśnie w ten sposób?

Pewnie tak.

Nagle usłyszała dźwięk telefonu. Podniosła szybko smartfona i nie patrząc na wyświetlacz, odebrała.

-Tak, słucham?

-Konstancja?

-Tak, to ja, coś się stało?

-Jestem matką Marleny...

-Tak, wiem, poznałam panią po głosie.

-No więc, chciałam Ci tylko powiedzieć, że Marlena nie przyjedzie na twoje urodziny.

-Słucham? Dlaczego?

-Dość trudno mi o tym mówić, lecz...

-Lecz co?!

Godzina 21:50

Wyszła na dach. Odkąd spędziła tu cały wieczór z Maćkiem, przychodziła tu dosyć często. Lubiła patrzeć na gwiazdy nocą, lub na zachód słońca wieczorem. Najczęściej przynosiła tu słuchawki i słuchając piosenek Taylor Swift lub Shontelle, rozmyślała.

W tamtej chwili jednak, nie miało dla niej znaczenia to, dlaczego powstał wszechświat.

Miała większe zmartwienie.

Wciąż w to nie wierzyła.

Niby Marlena z tego wyjdzie, ale zawsze jest to jakiś strach.

-Co się stało? - usłyszała. Wytarła łzy, które zakręciły się jej w oku.

-Konstancja? Co się stało?

Nie odpowiadała. Patrzyła tylko w gwiazdy, jakby któraś z nich miała przynieść rozwiązanie problemu. Albo Marlenę.

-Kostka!

-Co? - powiedziała cicho.

-Co się stało?

-No bo Marlena... Marlena...ona...

-Poczekaj.

Chłopak jak najszybciej mógł, przyszedł do Konstancji. Wziął ją w ramiona, a one nie protestując wtuliła się w niego.

Zaczęła płakać.

-Ćśśśśś... - uciszał ją Maciek.

-No bo … - zaczęła. - Bo Marlena...

-Tak?

-Marlena jest w śpiączce...

___________________________________________________

Salut!

Przepraszam, że dopiero teraz. 

I przepraszam, że to COŚ jest takie...jakie jest...

Czyli beznadziejne. :))

Postaram się następny rozdział jakoś powiększyć, ubarwić, coś w ogóle z nim zrobić, bo ten rozdział jest okropny i nie chcę Was narażać na taką beznadzieję. 

To by było na tyle.

Dodałam zakładkę "Wiersz przewodni", ale stwierdziłam, że jest on niepotrzebny, więc usunęłam. :)

Do zobaczenia!