Prolog

Stoi i czeka, aż wywołają jej nazwisko. Serce zaczyna bić jej coraz szybciej. Słyszy swoje imię. Już powoli wychodzi, aby pokazać się ludziom. Nagle oślepia ją światło dnia. Mimo zdenerwowania uśmiecha się i macha do publiczności. Jej myśli dotyczące życia pozaziemskiego momentalnie znikają. Słuchawki, z lecących w nich Eminemem, wrzuca do kosza. Po chwili robi to samo ze swoim dresem. Jeszcze tylko jedno spoglądnięcie na flagę Polski na jej bluzie i już pełne skupienie. Kadra Narodowa, Mistrzostwa Świata. To wszystko o czym teraz myśli. Kilka machnięć rękoma do przodu i do tyłu. Parę ćwiczeń rozciągających. Są one raczej atrapą, czymś, czym można się zająć przez te kilka minut, które wydają się ciągnąć w nieskończoność. Seria krótkich gwizdków. Stoi na murku. Teraz o niczym już nie myśli. Tak działa na nią woda. Dłuższy gwizdek. Wpada do wody. Wynurza się po chwili i kurczowo trzyma się słupka. Byle tylko nie zrobić dyskwalifikacji. Speaker mówi: „Na miejsca”. Podnosi się na rękach jak najwyżej potrafi. Słychać krótkie „Bip”. Ruszyła. Płynie 10 metrów pod wodą. Wynurza się i widzi, że dziewczyny z sąsiednich torów ją przeganiają. Macha więc mocniej nogami, ręce oszczędza. Nawrót. Szybko! Dobrze jej idzie, wychodzi na prowadzenie. Jeszcze jeden nawrót. Hop! Wyprzedziła drugą dziewczynę o dwie długości ciała, ale nie pozwala sobie na odpoczynek. Odpocznie po wyścigu. Zostało tylko 50 metrów. Przyspiesza. Już wpada w strefę nawrotową. Już jest przy murku. Przyspiesza jeszcze bardziej. Dotknęła murka. Za jednym zamachem ściąga czepek i okularki. Patrzy na tablicę wyników z niedowierzaniem. 2:02,06. Patrzy jeszcze raz. Nie wierzy. Wszystko się zgadza. Tor czwarty. 2:02,06. Obok WR. WR? Chwila! Właśnie pobiła rekord świata na krótkim basenie? Tak! Rzuca czepkiem ze szczęścia. To, co dzieje się teraz w jej sercu i umyśle jest nie do opisania. Zachowuje się jak dziecko, którym poniekąd jeszcze jest. Podaje rękę koleżankom z sąsiednich torów, gratulując udanego występu. Po chwili wychodzi z wody i macha do ludzi, którzy ją oklaskują. Uśmiech nie schodzi jej z twarzy. Osiągnęła to, na co pracowała całe życie. Ubiera się w dresy, zabiera słuchawki, po czym udaje się do szatni. Ściąga „skórę” i przebiera się w normalne ciuchy. Na biały top z napisem „I LOVE LONDON” narzuca bluzę z Kadry Narodowej i wychodzi tylnymi drzwiami. Spotyka tam swojego trenera. Ten podaje jej rękę, gratulując. Po drodze na trybuny spotyka jeszcze kilkoro znajomych. Podają jej ręce, oklaskują. Konstancja czuje się niesamowicie. Weszła już na trybuny. Zobaczyła tatę i od razu do niego podbiegła. Ten pokazał jej nagranie z wyścigu i omówił plusy i minusy występu. Wszystko było tak, jak na każdych innych zawodach. Z tą różnicą, że nie były to zwykłe zawody, lecz Mistrzostwa Świata. To nie było zwykłe pobicie życiówki, lecz pobicie rekordu świata. Konstancja pożegnała się z tatą i zeszła na dół. Poszła do kafeterii i zamówiła herbatę owocową, rozmyślając nad tym, co powie w wywiadach. Wreszcie kelnerka przyniosła jej zamówienie. Dziewczyna wypiła cały kubek, po czym zapłaciła i wyszła. Spojrzała na zegarek. 14:26. Za cztery minuty odbędzie się dekoracja. Pobiegła więc na wyznaczone miejsce. Wyczytano jej nazwisko. Weszła na najwyższy stopień podium i pomachała do wszystkich zebranych. Wręczono jej kwiaty oraz medal. PO chwili na niższe szczeble tej medalowej drabiny, weszły zawodniczki z Francji i USA. Wszystkie podały sobie ręce, za czym odwróciły się i w skupieniu słuchały „Mazurka Dąbrowskiego”. Konstancji zakręciła się łezka w oku. Jej marzenie się spełniło! 

____________________________________________________________

Witajcie!

Oto Prolog. 

Od razu mówię. Był to wyścig na 200 grzbietem. Aktualny rekord świata na krótkim basenie należy do Melissy Franklin (2:04,06).

Cóż więcej mogę powiedzieć... Zapraszam na następny rozdział już za tydzień w sobotę lub niedzielę ;) 

Pozdrawiam.